Μια φωτογραφία ίσον χίλιες λέξεις!!!
Επειδή ο καθένας μπορεί να γράφει ότι θέλει και να παρουσιάζει δήθεν διαλόγους χρησιμοποιώντας ονόματα αυθαίρετα και με περισσή θρασυδειλία , μαγειρεύοντας τα και φτιάχνοντας τα στα μέτρα του η απάντηση μου είναι :
Μία φωτογραφία ίσον χίλιες λέξεις! ...και ο ουρανός του Νικήτα κάθε άλλο παρά καθαρός είναι!

...συνεχίζεται!

H ενημέρωση αυτή έχει σταλεί και στο troktiko αλλά και σε πολλά άλλα ανάλογα blogs για να λάμψει η αλήθεια!
***Αυτό που θα δείτε και θα διαβάσετε είναι αυστηρώς ακατάλληλο όχι μόνο για ανηλίκους αλλά και για όσους αηδιάζουν στη θέα του ακραίως πρόστυχου! Αυτοί καλύτερα να αποφύγουν να ανοίξουν τα links!

20 Ιουνίου 2010

Ενας θρύλος απο την ουαλία

(Η ιστορία είναι απο το βιβλίο ΝΕΡΑΙΔΕΣ των alan lee και brian froud)

ΟΙ ΓΚΟΡΑΓΚΕΘ ΑΝΝΟΥΝ

Οι Γκόραγκεθ Αννούν είναι Ουαλές νεράιδες του νερού, πανέμορφες Κυράδες της Λίμνης, οι οποίες κάποιες φορές παντρεύονται θνητούς. Ενας γνωστός θρύλος μιλά για έναν νέο που συνήθιζε να βγάζει για βοσκή τα ζώα του πλάι σε μια μικρή λίμνη κοντά στα Μαύρα Όρη. Μια μέρα είδε ένα μαγευτικό πλάσμα να λάμνει μέσα σε μια χρυσή βάρκα στην επιφάνεια της λίμνης. Την ερωτεύτηκε βαθιά και της προσέφερε λίγο απο το ψωμί που είχε φέρει μαζί του απο το σπίτι του. Εκείνη αποκρίθηκε πως το ψωμί ήταν πολυ σκληρό και εξαφανίστηκε στα βάθη της λίμνης. Η μητέρα του νέου, του έδωσε λίγη άψητη ζύμη για να πάρει μαζί του την άλλη μέρα, και εκείνος την προσέφερε στη νεράιδα, αλλά εκείνη απάντησε πως ήταν πολυ μαλακή και εξαφανίστηκε πάλι. Την τρίτη μέρα, η μητέρα του νέου, του έδωσε λίγο ελαφρώς ψημένο ψωμί και αυτό θεωρήθηκε ικανοποιητικό απο την νεράιδα. Τρείς μορφές αναδύθηκαν απο τη λίμνη, ένας γηεαιός άνδρας με μια πανέμορφη κορη σε κάαθε του πλευρό. Οι κοπέλες ήταν ολόιδιες και ο πατερας είπε στον νεαρό αγρότη, πως ήταν πρόθυμος να του δώσει την κόρη με την οποία ήταν ερωτευμένος, αν μπορούσε να δείξει ποια απο τις δύο ήταν. Ο νέος ήταν έτοιμος να εγκαταλέιψει απελπισμένος, αλλά η μια μετακίνησε ελαφρά το πόδι της και εκείνος αναγνωρίζοντας το σανδάλι τη, κερδισε το χέρι της. Η νεραίδα του νερού προικίστηκε πλούσια και έζησαν μαζί ευτυχισμένοι. Ωστόσο, ο νεαρός αγρότης είχε προειδοποιηθεί πως θα έχανε την πανέμορφη γυναίκα του, αν την χτυπούσε τρείς φορες δίχως λόγο. Πραγματι, αν και ήταν αφάνταστα ευτυχισμένοι, η Γκόραγκεθ Αννούν είχε κάποιες παράξενες νεραιδένιες συνήθειες. Ισως να έκλαιγε σε ενα γάμο ή να γελούσε και να τραγουδούσε σε μια κηδεία και αυτά ανάγκασαν τον στοργικό σύζηγο να την επιπλήξει τρεις φορές , και εκείνη αναγκάστηκε να τον αφίσει.



Οι θρύλοι για νεράιδες και πλάσματα του νερού είναι πολύ συνηθισμένοι, όχι μόνο στην ιρλανδια και την αγγλία αλλά και στην Ελλάδα. Αυτο συμβαίνει, ίσως γιατί το νερό είναι ένα στοιχείο που μαγεύει τους ανθρώπους, αρκετά μυστηριώδες και απρόσιτο πολλές φορές. Δεν είναι λίγες οι φορές που ακόμη και σε μικρούς τοπικούς μύθους συναντάμε γυναίκες που αναδύονται απο τα νερα μιας λίμνης ή πλάσματα που κατοικούν σε έναν ποταμό. Το στοιχείο του νερού ήταν πάντα πηγή έμπνευσης για ιστορίες, μύθους και θρύλους σε όλες τις περιοχές. Αλλες νεράιδες του νερού είναι: οι γκλάστιμκς (που είναι γενικη αναφορα σε νεραιδες του νερου σαν να λεμε νυμφες) , οι Λορελάιν, η γκλείστιγκ, ο ουρισκ , οι ασραϊ (μικρές λεπτεπίλεπτες νεραιδες οι οποιες λιώνουν και γίνονται λιμνούλες με νερό αν αιχμαλωιτστούν ή εκτεθούν στο φως του ήλιου), τα μερροους, η νακελάνη (η πιο φριχτή απο όλες τις Σκωτσέζικες νεράιδες του νερου).

4 Ιουνίου 2010

Η Νεράιδα της Κρήτης

Λέει λοιπόν ο θρύλος, όπως τον κατέγραψε ο Βασίλης Γ. Χαρωνίτης στο βιβλίο του "Η Κρήτη των Θρύλων" (τόμος Β') ότι στο Νεραϊδόσπηλιο των Αστρακών που βρίσκεται μέσα στο φαράγγι του Καρτερού, πήγαιναν οι Νεράιδες και χόρευαν. Αυτή την υποβλητική σπηλιά, με τις πολλές πηγές, τα κρύα νερά, τα δέντρα και τα πλατάνια γύρω γύρω, που είναι κάπως αποκομμένη από τη γύρω περιοχή. εξαιτίας του ότι βρίσκεται μέσα στο φαράγγι, είχαν διαλέξει για τόπο τους οι Νεράιδες! Ώσπου μια νύχτα, ένας νέος, καλός λυράρης, άκουσε το τραγούδι τους και από περιέργεια μπήκε στη σπηλιά. Κι εκεί τις είδε!

Οι Νεράιδες, με ξέπλεκα μαλλιά, πεπλοντυμένες, λουσμένες στο φως μιας αιώνιας άνοιξης, χόρευαν! Η λάμψη τους διασπούσε το σκοτάδι, το τραγούδι τους του χάιδευε τ’ αυτιά και τα μάτια του δεν χόρταιναν να βλέπουν τον "αέρινο" χορό τους. Συνεπαρμένος απ’ όλα τούτα τα πρωτόγνωρα που ξετυλίγονταν μπροστά στα μάτια του, έπιασε χωρίς να το καταλάβει τη λύρα του και τις συνόδεψε στο χορό. Οι Νεράιδες ακολούθησαν το παίξιμό του και ξετρελάθηκε ο νέος από τα όσα γίνηκαν μπροστά του. Την αυγή, άμα χάθηκαν οι Νεράιδες, ο λυράρης δεν ήξερε αν έζησε ένα όνειρο ή αν πραγματικά συνόδεψε τις Νεράιδες στο χορό τους με τη λύρα του. Μα το επόμενο και το μεθεπόμενο βράδυ, οδηγημένος από κάποια αόρατη δύναμη, βρέθηκε πάλι στη σπηλιά και με τη λύρα του έπαιζε ασταμάτητα για τις Νεράιδες που χόρευαν. Σιγά σιγά, η ματιά του σταμάτησε πάνω σε μια απ’ αυτές και δεν χόρταινε να την κοιτάζει! Ήταν ερωτευμένος μαζί της! Όταν το συνειδητοποίησε, πήγε σε μια γριά πολύξερη και ζήτησε τη βοήθειά της. Η γριά, αφού τον άκουσε με προσοχή, του είπε πως άμα πλησιάζει η ώρα να λαλήσουν οι πετεινοί (οπότε χάνονται οι Νεράιδες), ν’ αρπάξει από τα μαλλιά εκείνη που αγαπούσε και να μην την αφήσει με κανέναν τρόπο.

Ήρθε το βράδυ και ο νέος πήρε τη λύρα του και πήγε στη σπηλιά, όπου άρχισε να παίζει όσο γλυκύτερα μπορούσε, χορευτικούς σκοπούς. Σε λίγο, παρουσιάστηκαν οι Νεράιδες και πιάστηκαν στο χορό. Λίγο προτού λαλήσουν οι πετεινοί, ο νέος άφησε τη λύρα του και έκαμε όπως τον είχε συμβουλέψει η γριά. Η Νεράιδα αντιστάθηκε με λύσσα, αγρίεψε, έβαλε τις φωνές, μα τίποτα! Ο νέος την κρατούσε γερά! Άρχισε τότε να μεταμορφώνεται πότε σε σκύλο, πότε σε φωτιά, πότε σε φίδι, πότε σε καμήλα, αλλά ο λυράρης την κρατούσε γερά από τα μαλλιά και δεν την άφηνε. Ξαφνικά, λάλησαν οι πετεινοί κι οι άλλες Νεράιδες εξαφανίστηκαν. Τότε εκείνη που κρατούσε ο νέος ξανάγινε πανέμορφη, όπως ήταν πριν και τον ακολούθησε στο σπίτι του. Έζησε μαζί του ένα χρόνο, του γέννησε ένα γιο, αλλά τη μιλιά της δεν την άκουσε ποτέ!

Δυστυχισμένος καθώς ήταν ο νέος λυράρης με τη βουβαμάρα της Νεράιδας - γυναίκας του, μεταχειρίστηκε όλα τα μέσα για να την κάνει να μιλήσει, χωρίς αποτέλεσμα όμως. Ξαναπήγε λοιπόν στη γριά και της ζήτησε τη συμβουλή της. Εκείνη του ορμήνεψε να πυρώσει καλά το φούρνο κι ύστερα να πάρει το παιδί από τα χέρια της γυναίκας του, να κάνει πως θα το πετάξει μέσα στο φούρνο και να πει: "Δε μου μιλείς; Τότε ρίχνω κι εγώ το παιδί σου στο φούρνο". Ακολούθησε πιστά τη συμβουλή της, μα τη στιγμή που έκανε ότι θα έριχνε το παιδί στη φωτιά, η Νεράιδα χίμηξε πάνω του σέρνοντας φωνή: "Μη σκύλε το παιδί μου!". Του τ’ άρπαξε από τα χέρια και έγιναν άφαντοι, μάνα και παιδί μαζί. Απελπισμένος τους αναζήτησε με φωνές, παρακάλια και κλάματα, αλλά μάταια.

Η Νεράιδα - μάνα και το παιδί, δεν ξαναφάνηκαν πια. Πήγε λένε στις αδελφές της, αλλά αυτές δεν τη δέχτηκαν. Δεν της συχώρεσαν το ότι άφησε άνθρωπο και την άγγιξε και τη μόλυνε. Γι’ αυτό αναγκάστηκε και πήγε λίγο πιο πέρα σε μια βρύση που τη λένε Λούτρα. Εκεί τη βλέπουν δυο - τρεις φορές το χρόνο να κρατεί το παιδί στην αγκαλιά της και να κλαίει. Οι άλλες εξακολουθούν να χορεύουν και να τραγουδούν, χωρίς όμως να έχουν πια λύρα να τις συνοδεύει και χωρίς την αδελφή τους. Η Νεράιδα - μάνα κάθεται λυπημένη παραπέρα και κλαίει. Τα δάκρυά της πέφτουν πάνω στο νερό και το θολώνουν, γι’ αυτό τα νερά του Νεραϊδόσπηλιου εμφανίζονται θολά πότε - πότε.

*Το κείμενο πάρθηκε απο το κρητικό περιοδικό Στιγμές, κι ειίναι γραμμένο απο τον Κωστή Λουλάκη.