Κι όμως.... έβλεπε!..♥ ¸¸.•*¨*•♫♪

Ζούσε κάποτε ένα ζευγάρι που αγαπιόταν πολύ. Ο άνδρας λάτρευε τη γυναίκα του και της το έδειχνε σε κάθε ευκαιρία. Εκείνη ήταν πανέμορφη, ευαίσθητη, όμως πολύ φιλάσθενη.

Ξέσπασε πόλεμος και ο άνδρας χρειάστηκε να πάει να πολεμήσει. Πέρασε πολλές δυσκολίες και παραλίγο να χάσει και τη ζωή του ακόμα. Παρακαλούσε τον Θεό να τον αξιώσει να γυρίσει πίσω στην γυναίκα του. Το μόνο που σκεφτόταν ήταν η ώρα που θα την ξανάβλεπε και θα την ξανάσφιγγε στην αγκαλιά του. Η σκέψη αυτή του έδινε δύναμη και κουράγιο για να συνεχίσει να παλεύει για τη ζωή του.

Όταν τέλειωσε ο πόλεμος, γεμάτος ανυπομονησία ξεκίνησε για το σπιτικό του. Στον δρόμο συνάντησε έναν οικογενειακό φίλο.

"Συλλυπητήρια" του είπε.

"Για ποιό πράγμα;" ρώτησε ο άνδρας.

"Για τη συμφορά που σας βρήκε" είπε ο φίλος του.

"Ποιά συμφορά;"

"Δεν τα έμαθες; Η γυναίκα σου κόλλησε μια μολυσματική αρρώστια και έχει παραμορφωθεί το πρόσωπο της."

Ο άνδρας κάθισε στην μέση του δρόμο και έκλαψε για πολλή ώρα. Συνέχισε το δρόμο του και κατά το απόγευμα έφτασε στο σπίτι του. 

Η γυναίκα του κατάλαβε ότι είχε χάσει το φως του στον πόλεμο. Παρόλα αυτά τον αγκάλιασε με την ίδια αγάπη και ζήσανε μαζί δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια.

Η γυναίκα του πέθανε ένα πρωί και εκείνος, αφού της έκλεισε τα μάτια, άνοιξε τα δικά του.

Για δεκαπέντε χρόνια προσποιήθηκε ότι ήταν τυφλός για να μην την πληγώσει...♥ ¸¸.•*¨*•♫♪

ΑνΑκΑλΥπΤοΝτΑς: Αν τα δέντρα μιλούσαν... στο σταθμό του Συντάγματος!

Από τις 5 μέχρι τις 8 Μαΐου 7.500 ζωγραφιές στολίζουν το μετρό του Συντάγματος..

Περισσότερες από 7.500 ζωγραφιές, φωτογραφίες και κατασκευές μαθητών από σχολεία όλης της Ελλάδας, που δημιούργησαν για τον Πανελλήνιο Μαθητικό και Καλλιτεχνικό Διαγωνισμό με θέμα «Αν τα δέντρα μιλούσαν...» που διοργανώθηκε με πρωτοβουλία του Οίκαδε (εκπαιδευτικού πρόγραμμα της Τράπεζας Κύπρου) και του Μουσείου Ελληνικής Παιδικής Τέχνης θα παρουσιαστούν από τις 5 μέχρι τις 8 Μαΐου στο σταθμό του Μετρό στο Σύνταγμα.

Το Σάββατο 7 Μαΐου, στις 12 το μεσημέρι στον ίδιο χώρο, θα πραγματοποιηθεί η τελετή βράβευσης των μαθητών που διακρίθηκαν στο διαγωνισμό. Το Μουσείο Ελληνικής Παιδικής Τέχνης εκθέτει έργα ζωγραφικής και κατασκευές παιδιών 4 έως 14 ετών.

Στα 16 χρόνια λειτουργίας του από το 1994 εξειδικεύεται σε ένα ιδιαίτερο αντικείμενο, την Τέχνη που δημιουργούν τα παιδιά, γεγονός που το καθιστά από τα ελάχιστα στο είδος του στην Ελλάδα και στο διεθνή χώρο. Η συλλογή του περιλαμβάνει 5.800 έργα.

Η Νεφέλη μας βρέθηκε στο σταθμό και μοιράζεται μαζί με τους φίλους της εδώ κάτι πολύ μικρό από το μεγαλείο της οπτικής της ψυχούλας των παιδιών και της έκφρασης αυτής της οπτικής με κάθε λογής δημιουργήματα... κολάζ, έργα ζωγραφικής, και κάθε τι που μπορεί να δημιουργήσει η φαντασία με λογής υλικά.. 

Αν βρεθείτε λοιπόν στο Σύνταγμα... κάντε μια στάση κι αφήστε τη ψυχή σας να αγαλλιάσει...

Ένα πολύ μικρό δείγμα παρουσιάζουμε εδώ...

Σε όλους τους λαούς το δέντρο έχει εξέχουσα σημασία και αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της παράδοσής τους. Υπάρχει το ιερό δέντρο, το δέντρο της ζωής και του θανάτου, του καλού και του κακού, το δέντρο του κόσμου και της γνώσης, το δέντρο του πεπρωμένου, το στοιχειωμένο δέντρο. Η ιδέα της συγγένειας ανθρώπου και δέντρου αντικατοπτρίζεται σε κοσμογονικούς μύθους. Το δέντρο αντιπροσωπεύει την αστείρευτη πηγή ζωής. Το έθιμο να φυτεύουν ένα δέντρο όταν γεννιέται ένα παιδί προδίδει την άμεση συσχέτιση της ανθρώπινης ζωής και υγείας με τη μακροζωία και την αντοχή των δέντρων. 

Οι Δρυάδες, οι νύμφες των δέντρων, γεννιόνταν όταν φύτρωνε ένα δέντρο, σύμφωνα με τη παράδοση έτσι όπως αυτή συναντιέται σε διάφορους λαούς. Τα δέντρα λοιπόν έχουνε ψυχή, ακούνε και νιώθουν. 

Με τις ρίζες του βαθιά στο χώμα και τα κλαδιά του ψηλά στον ουρανό, το δέντρο γίνεται η γέφυρα, ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στο θείο και το ανθρώπινο. 

Αποτελεί έμπνευση για την λογοτεχνία, την τέχνη, τη μουσική. Γίνεται σύμβολο, τραγούδι, παραμύθι, έργο τέχνης. 

Η αξία του δέντρου και κατ’ επέκταση του δάσους δεν εστιάζεται μόνο στην αισθητική, λατρευτική ή συμβολική του ιδιότητα, αλλά και στη ζωτική για τους ανθρώπους σημασία του. Είναι τόσο σημαντικό για την ύπαρξή μας όσο και για την συνέχιση της ζωής. 

Παρέχει προστασία και τροφή σε όλα τα είδη της πανίδας, προσφέρει πολύτιμα προϊόντα –ξυλεία, τροφή, φάρμακα -βοηθώντας στην οικονομική ανάπτυξη, αποτελεί μια από τις βασικές πηγές παραγωγής οξυγόνου, συγκρατεί τα νερά της βροχής ώστε να αποφευχθούν διαβρώσεις του εδάφους, ενώ παράλληλα συμβάλλει στη διατήρηση του κλίματος περιορίζοντας τις ακραίες θερμοκρασίες. 

Η αλόγιστη εκμετάλλευση των φυσικών πόρων από την όλο και αυξανόμενη ανθρώπινη δραστηριότητα (καταπατήσεις, οικιακή επέκταση κ.λ.π.) και η κακή διαχείριση του φυσικού πλούτου μαζί με τις καταστροφικές πυρκαγιές αποτελούν τις κύριες αιτίες καταστροφής του δάσους. 

"Δεν έχω λόγια...

Δάκρυα χαράς, συγκίνησης με κατακλύζουν...!

Η πόλη μας σε αρμονία με τη φύση ....

Τα δέντρα μέσα από τα μάτια των παιδιών μιλούν στις ψυχές όλων μας!

Μπράβο!!!

Αμαλία-Νεφέλη"

Η έκθεση θα είναι ανοιχτή από τις 10:00 το πρωί έως τις 21:00 το βράδυ.

ΑνΑκΑλΥπΤοΝτΑς: Ρίκη Ματαλλιωτάκη και το έργο της

Μια ξεχωριστή προσωπικότητα, αγαπημένη φίλη και πάνω από όλα αγνός και αληθινός άνθρωπος και μάλιστα δραστηριοποιημένη και με ιδιαίτερη ευαισθησία και ανήσυχο πνεύμα στα κοινά! Η δική μας Ρίκη Ματαλλιωτάκη!

Όλα τα στοιχεία του χαρακτήρα της αποτυπωμένα στα βιβλία της, κι αυτό είναι το προσωπικό της στίγμα στην ελληνική λογοτεχνία!

Ποιήτρια της ΖΩΗΣ!

Οι φίλοι της εμείς που τη γνωρίζουμε είμαστε περήφανοι!!!!

Ακολουθεί μια συνοπτική παρουσίαση των βιβλίων της...

***

ΣΤΩΝ ΜΕΛΤΜΙΩΝ ΤΙΣ ΡΑΧΕΣ ~ ΡΙΚΗ ΜΑΤΑΛΛΙΩΤΑΚΗ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΩΡΙΚΟΣ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ 2010

Η αγωνία ενός άντρα που δεν είναι «εκατό τοις εκατό άντρας». ο Γολγοθάς, που φορτωμένος στον σταυρό της διαφορετικότητας διανύει καθημερινά μέσα από τα δύο πολικά αντίθετα της υπόστασής του, η απεγνωσμένη προσπάθεια της λύτρωσης, και ο εξτρίμ έρωτας μιας αλλιώτικης σχέσης, θα κόψουν την ανάσα στο νέο βιβλίο της Ρίκης Ματαλλιωτάκη, που στόχος του είναι να αποδείξει πως οι άνθρωποι δίπλα μας υπάρχουν μόνο σαν ψυχή και όχι σαν φύλο...

***

ΡΙΚΗ ΜΑΤΑΛΛΙΩΤΑΚΗ ~ ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΟΔΕΥΤΩ ΑΛΛΟ 
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΩΡΙΚΟΣ 2008

"Χάθηκαν τα καλύτερά μου χρόνια κυνηγώντας χίμαιρες... Ο άντρας της ζωής μου, τι τρέλα! Δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και πιθανόν να μην υπάρξει ποτέ. Το έψαξα ολάκερο σχεδόν το κουτί της Πανδώρας, χώθηκα έως τα μπούνi... Δείτε περισσότεραα μέσα του, έπιασα πάτο στις λάσπες και στα σκατά αναζητώντας τον και δε βρέθηκε. Ο άντρας της συναισθηματικής και νοητικής μου ιδιοκτησίας, τουλάχιστον όπως τον έπλασα κι όπως τον ονειρευόμουν τόσα χρόνια, ενδεχομένως και να μην έλθει ποτέ. Ενδεχομένως... Που σημαίνει όμως ότι ίσως κάποτε αποφασίσει και να έλθει τελικά. Εξάλλου το κουτί της Πανδώρας είναι απύθμενο, οπότε τίποτα και κανείς δεν είναι ικανός να αναγκάσει κάποτε τον άλλο να ζει χωρίς ελπίδα. Τίποτα και κανείς δεν είναι ικανός να απαγορεύσει το όνειρο. Φτάνει φυσικά το όνειρο να μην προκαλεί εξάρτηση. Κι εγώ την αναμονή τούτου του ιδανικού άνδρα, αν εξακολουθεί να μου είναι απαραίτητη, μπορώ για να τη διαφυλάξω να την απομονώσω σε μια μεριά της φαντασίας μου, κι εκεί να της επιτρέπω να υπάρχει για όσο θέλει. Αρκεί μονάχα να μη με ενοχλεί. Αρκεί μονάχα να μη με κάνει να πονώ"

***

ΑΧ! ΠΩΣ ΤΗΣ ΑΡΕΣΕΙ ΝΑ ΜΙΛΑ ~ ΡΙΚΗ ΜΑΤΑΛΛΙΩΤΑΚΗ ~ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΩΡΙΚΟΣ 2007

Μέσα από μια σειρά διηγημάτων με κοινό παρανομαστή την μοναξιά του σύγχρονου καθημερινού ανθρώπου, η συγγραφέας προσπαθεί να ξορκίσει το κακό κάνοντας τη δική της προσπάθεια να το αντιμετωπίσει κατάματα κι αντίθετα εντελώς από τους ήρωες της να επιλέξει κατ’ αυτό τον τρόπο τη πραγματικότητα από την παγίδα ενός εκούσια «παγιδευμένου ονείρου» 

«……Πριν προχωρήσει πάντως στο ψητό, μίλησε αρκετά ο αλλοδαπός έστω κι αν ήταν σίγουρος πως δεν υπήρχε περίπτωση να τον καταλάβουν…μιλούσε και την κοιτούσε…μιλούσε αγγίζοντας την πάνω από τα ρούχα της…μιλούσε γενικώς… 

Αργότερα, όταν μάλλον αποτελείωσε με όλα εκείνα που ήθελε να πει, το χέρι του άρχισε να διεισδύει στην πύλη του στήθους της- όχι όμως σαν πορθητής αλλά σαν σύμμαχος –έσπασε το φράγμα της μπλούζας που το περιχαράκωνε με ψευδή ασφάλεια, και στη συνέχεια το άφησε ελεύθερο προσφέροντας το ευλαβικά, σαν τρόπαιο νίκης στο στόμα του. 

Εκεί ξεχάστηκε για πολύ. Μα κι εκεί το Φλεβαριάτικο ψύχος του σύμπαντος της Μυρσίνης μετουσιώθηκε σε τροπική ζέστη προκαλώντας τον να ξεχαστεί κι άλλο….κι άλλο….κι άλλο…. 

Δεν μπορεί να υπολογίσει πόση ώρα παρέμειναν σε τούτη τη στάση πριν προχωρήσουν και ξαπλώσουν στο παγκάκι πριν αφεθούν, ταυτόχρονα πλέον, σε μια αίσθηση παράνοιας που προσφερόταν και στους δυο σαν μάνα εξ ουρανού σε περίοδο ανομβρίας. 

Με βιασύνη κατέβασε πρώτος εκείνος το παντελόνι και ενώ αμέσως μετά η δική της φούστα έτσι όπως ανέβαινε στο ύψος των μηρών για να απεγκλωβίσει το μαύρο τρίγωνο, έγινε για δυο τρία δευτερόλεπτα ο δορυφόρος που τους εκτόξευσε στα ουράνια! 

Για δυο τρία δευτερόλεπτα όμως, αυτό ήταν όλο κι όλο αφού αμέσως, στο μυαλό της γυναίκας τουλάχιστον, τα πάντα φόρεσαν το αληθινό τους σχήμα και πήραν ξανά την πραγματική τους μορφή! Η ριπή της πραγματικότητας θόλωσε το παγιδευμένο όνειρο που εκουσίως η Μυρσίνη επέλεξε σαν λύτρωση, και η αντίστροφη μέτρηση της σμίκρυνσης είχε ήδη ξεκινήσει: 

Δέκα- εννιά-οκτώ-εφτά-έξη….»

***

ΓΛΥΚΟ ΒΥΣΣΙΝΟ ~ ΡΙΚΗ ΜΑΤΑΛΛΙΩΤΑΚΗ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΩΡΙΚΟΣ 2001 (ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ)

"... Γιατί παιδάκι μου, τόσο κακό το θεωρείς δηλαδή εσύ ότι μου αρέσει εμένα να ταξιδεύω;" 
"Το κακό δεν είναι που σου αρέσει να ταξιδεύεις, το κακό είναι ο τρόπος που σου αρέσει να ταξιδεύεις Ρέα. Ρέα, προσγειώσου επιτέλους, άντε να δούμε και καμιά άσπρη μέρα εδώ μέσα πια, ένα φαΐ μαγειρεμένο στο τσικάλι να πούμε". 
"Μωρέ δε πα να στρίψεις κι εσύ κι οι κακίες σου στην επόμενη γωνία να δείτε αν έρχομαι; Εγώ θα ταξιδέψω γιατί αν δεν καταφέρω τελικά να ταξιδέψω θα πνιγώ, ο κόσμος να χαλάσει κακομοίρα μου. Ας είναι και πειραματικά, τι έγινε. Ολόκληρη ΕΙΡΤ εδραιώθηκε έτσι, μια Ρέα θα κολώσει;" 
"Καλααά. Κι ο Ίκαρος πειραματικά πειραματικά την πήγαινε τη δουλειά και είδες τα χάλια του. Άσε λοιπόν κατά μέρος τα πειραματικά ταξίδια γιατί ταβλιάζουνε, σαν κόρη σε συμβουλεύω τώρα, εντάξει;..." 
Η Ρέα, μια υπό δοκιμασία ακόμα συγγραφέας, παλεύει για να συνυπάρξει το δικό της το μυαλό με το μυαλό της 15χρονης κόρης της και να μηδενίσει έστω τις βασικές διαφορές τους. Ψάχνει για διεξόδους που την ίδια, τη μεγάλη, θα την φέρουν - μπρος και το παιδί, το μικρό, θα το φέρουν (θα το ταξιδέψουν ήθελε να γράψει) πίσω. Όμως που να πάρει η ευχή κι ο δικός της εσωτερικός κόσμος λειτουργεί τόσο διαφορετικά από των υπολοίπων που δεν τα καταφέρνει με τίποτα. 
Έως ότου... έως ότου νιώθει το κλάμα της λύτρωσης να πλημμυρίζει τα μάτια της... 
"Μετά το κλάμα της νοσταλγίας έρχεται πάντα το κλάμα της λύτρωσης..." 
Κι είναι ένα κλάμα ετούτο που όταν φτάσει, ακόμα και σε ανθρώπους σαν τη Ρέα, τα πάντα μπορεί να μεταμορφώσει...

***

Η ΑΓΑΠΗ ΝΙΚΗΣΕ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ~ ΡΙΚΗ ΜΑΤΑΛΛΙΩΤΑΚΗ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΩΡΙΚΟΣ 1999

Το σπίτι στένεψε, το χωριό στένεψε, ο εαυτός του μεγάλωσε μόνο. Και για έναν εαυτό τόσο υπεράνθρωπο, όσο πίστεψε τον δικό του, μικρά πολύ του φάνηκαν τα σύνορα εκεί πέρα. Δεν τον χωρούσαν! Ο κύκλος που με αγάπη έκλεινε μέσα του τόσα χρόνια όλα όσα τον αφορούσαν, έγινε αφόρητα μικρός. Κι εκείνος δεν μπορούσε πια να νοιώθει πως η ζωή του καμπάνιζε ξεκρέμαστη, δίχως νόημα κλειδωμένη. 'Ολες οι αλήθειες, όλες οι ομορφιές και τα θαύματα του κόσμου που μεταξύ φαντασίας και πραγματικόττηαας ίσαμε εκείνη την στιγμή ψυχανεμίζονταν πως υπήρχανε γύρω του, μονάχα έξω, μακριά από τα σύνορα αυτά που είχε εγκλωβιστεί - έτσι του σφύριζε ύπουλα η φωνή που τη συνόδευε το γέλιο του Μεφιστοφελή θα τις συναντούσε!

***

Για ανάγνωση του έργου της μπορείτε να επικοινωνήσετε και με την ίδια τη Ρίκη Ματαλλιωτάκη. Μπορείτε να τη βρείτε τόσο εδώ στα Blogs με ένα αρκετά ενδιαφέρον Blog που κινείται γύρω από τη Λογοτεχνία και όχι μόνο... αλλά και στο προσωπικό της προφίλ στο facebook.

Τα δάκρυα των ονείρων

Καθόμουν στο παράθυρο… κοίταζα τους περαστικούς… άλλοι περνούσαν σκυφτοί… άλλοι ήταν νευρικοί… Το βλέμμα μου κεντρίστηκε από μια παρέα μικρών παιδιών που μέσα σε όλο αυτό το χάος δεν είχαν χάσει το γέλιο τους… έπαιζαν ανέμελα… Μαζί τους παρασύρθηκα και γω… άρχισα να γελώ δίχως λόγο… 

"Πόσο γλυκιά μπορεί να είναι η ζωή" αναρωτήθηκα…! 

Κατέβηκα βιαστικά και πλησίασα αυτή την συντροφιά…λες και ήθελα να «κλέψω» λίγο από αυτό το όνειρο. Ένα κοριτσάκι με πήρε απ’ το χέρι… δε με ήξερε και όμως με εμπιστεύθηκε… Η έκπληξη στο πρόσωπο μου ήταν φανερή όταν κατάλαβα πως με οδηγεί σε έναν γέρο που καθόταν μόνος σ’ένα παγκάκι. Το κοριτσάκι με άφησε και σαν αστραπή εξαφανίστηκε... επέστρεψε στο παιχνίδι του. 

Ο γέρος σαν με είδε κοντά του χαμογέλασε δειλά. 

«Πόσο δύσκολο είναι να μην κάνεις όνειρα?» μου είπε με βραχνή φωνή. 

«Μα είναι αδύνατον να μην κάνεις όνειρα…δε ζεις χωρίς όνειρα» βιάστηκα να απαντήσω. 

Τότε, μου αποκρίθηκε «και όμως πλέον…ελάχιστοι ονειρεύονται…τα όνειρα είναι για τους τρελούς». 

Και μια ιστορία… ένα προσωπικό παραμύθι ερχόταν να επιβεβαιώσει τα λεγόμενά του....

~~~

Κάποτε... τότε που οι νεράιδες και τα ξωτικά κυκλοφορούσαν... τότε που τα ζώα μιλούσαν και οι άνθρωποι ζούσαν ελεύθεροι, υπήρχε ένα παιδί που πάντα γελούσε και έκανε και τους άλλους να γελούν... Σκοπός της ύπαρξης του ήταν να παίρνει τη θλίψη και τα δάκρυα και να τα μετατρέπει σε γέλιο και τραγούδι. Ήταν το μόνο που μπορούσε να πλησιάσει τις νεράιδες δίχως αυτές να το μαγέψουν. 

Το παιδί μεγάλωσε και έφτασε η στιγμή να αγαπήσει... όχι να ερωτευθεί απλά. Είχε δει την ομορφιά που κρύβουν οι νεράιδες, είχε γνωρίσει τη μαγεία των ξωτικών, όμως την καρδιά του κέρδισε μια απλή κοπέλα... Άλλος θα έλεγε πως αυτή η κοπέλα δεν έχει τίποτα το ιδιαίτερο... ίσως και να τον χλεύαζαν γιατί διάλεξε αυτή ενώ μπορούσε να έχει όποια νεράιδα επιθυμούσε. 

Όμως για κείνον ήταν η πιο γλυκιά... Καλοσύνη σαν τη δική της δεν υπήρχε πουθενά. Του έφτανε που κάθε πρωί ξυπνούσε και την είχε αγκαλιά, που αντίκρυζε το χαμόγελο της με το φώς της αυγής... Έπαιρνε δύναμη από εκείνη για να μπορεί να συνεχίσει να δίνει χαρά. 

Έκλεινε τα μάτια και ονειρευόταν δάση και θάλασσες... ονειρευόταν την ευτυχία που ζούσε γιατί δεν ήθελε να χάσει ούτε μια στιγμή. 

Έφτασε όμως μια μέρα που οι άνθρωποι δεν ήταν πλέον ευτυχισμένοι με αυτά που ήδη είχαν. 

Άρχισαν να ζηλεύουν τους γύρω τους, να φθονούν τις νεράιδες και τα ξωτικά. Ο πόλεμος δεν άργησε να ξεσπάσει. Όλοι μάχονταν εναντίον όλων μάλλον γιατί ο εχθρός ήταν ο ίδιος τους ο εαυτός. 

Ο νέος είχε χάσει τη δύναμή του. Έβλεπε γύρω του τόσο μίσος και πίκρα και εκείνος δε μπορούσε να κάνει τίποτα…Η καλή του από τη θλίψη της αρρώστησε βαριά. 

Κατέφυγε στα ξωτικά το παλικάρι αλλά αυτά του είπαν πως "οι άνθρωποι πλέον είναι καταδικασμένοι να ζούν μέσα στα δάκρυα"... 

Πήγε τρέχοντας στις νεράιδες μα κι εκείνες του αποκρίθηκαν πως "τα όνειρα χάθηκαν πια και μόνο στιγμές ευτυχίας πλέον θα ζούμε". 

Τα ζώα έπαψαν να μιλούν γιατί δεν άντεχαν να βλέπουν τόσο πόνο. 

Το αγόρι θλιμμένο επέστρεψε στο σπίτι του... Εκεί είδε την καλή του να κοιμάται. Ο ύπνος της ήταν όμως τόσο βαθύς... δε μπορούσε να την ξυπνήσει πια! Ο νέος την πήρε αγκαλιά και άρχισε να καταράσσεται τους ανθρώπους…!!! 

Δε μπορούσε να πιστέψει πως όλα είχαν μετατραπεί, εξαιτίας του εγωισμού μερικών ατόμων, σε έναν εφιάλτη. 

Μια νεράιδα που άκουσε τις φωνές λυπήθηκε το αγόρι... πήγε πάνω από την κοπέλα και με την νεραιδόσκονή της την έλουσε. Η κοπέλα ξύπνησε και ήταν πιο όμορφη από ποτέ... Χρωματιστά φτερά βγήκαν στην πλάτη της και στα μαλλιά της ευωδιαστά λουλούδια... Είχε γίνει και αυτή μια νεραιδούλα. 

Ο νέος έλαμψε ξανά από ευτυχία. Η νεράιδα όμως του αποκρίθηκε με γλυκιά φωνή.. «Κατάφερα να την κάνω να ζει για πάντα... όμως πρέπει να την πάρω μαζί μου... Ο κόσμος σας είναι πολύ σκληρός για μας... Θα μπορείς όμως να τη βλέπεις όταν τα δάκρυα δροσίζουν τα όνειρα σου..». 

Η νεράιδα πέταξε μακριά μαζί με την κοπέλα του νέου...

Τα χρόνια πέρασαν και ο νέος γέρασε πια... τη νεραιδούλα του είχε χρόνια πλέον να τη δει. 

Ίσως γιατί έπαψε να ονειρεύεται...

Ίσως γιατί έπαψε να παίρνει τα δάκρυα των ανθρώπων...! 

"Τα όνειρα εξάλλου είναι για τους τρελούς…μόνο αυτοί δε ζηλεύουν μόνο αυτοί δε φθονούν..."σιγοψιθύριζε πάντα. 

~~~

Είχα παρασυρθεί από τη μελωδική φωνή του γέρου που με τόση ένταση μου αφηγούταν αυτό το παραμύθι.. Μόλις άνοιξα τα μάτια μου η διπλανή θέση στο παγκάκι ήταν άδεια, υπήρχε όμως ένα γιασεμί και ένα σημείωμα που έλεγε 

«Τα δάκρυα των ονείρων υπάρχουν μόνο για όσους τολμούν και αγαπούν…για όσους βάζουν την ευτυχία των άλλων πάνω από τη δική τους…σε έκανα να ονειρευτείς…το χαμόγελο σου η ανταμοιβή μου…πάω να συναντήσω τη νεραιδούλα μου…εκεί που οι νεράιδες τραγουδούν…τα ξωτικά χορεύουν…και τα ζώα σου κρατούν την πιο γλυκιά συντροφιά. Μην ξεχάσεις ποτέ…ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ…» 

Το κοριτσάκι με πλησίασε…με κοίταξε με βλέμμα περιπαιχτικό και γέλασε…το όνειρο...τελείωσε!!!!

Πηγή: ♥ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΡΟΚ-ΕΝΤΕΧΝΟ♥

Ο θησαυρός των αστεριών

Μια φορά και έναν καιρό ζούσε ένας γέρος ψαράς. Είχε ολόλευκα μαλλιά, μακριά γένια και μουστάκια, και δυο μεγάλα γαλανά μάτια. Φαινόταν τόσο καλός και τα χέρια του άγγιζαν το κάθε τι με τόση τρυφεράδα που έμοιαζε με άγγελο.

Ο γέρος αυτός είχε και ένα εγγονάκι, τον Καστανούλη. Ο Καστανούλης θαύμαζε τον παππού του πάρα πολύ και τον θεωρούσε τον πιο καλό παππού του κόσμου.

Ένα απόγευμα, ο παππούς και ο εγγονός αποφάσισαν να πάνε για ψάρεμα. Μπήκαν στη βάρκα και ξεκίνησαν.

Σιγά-σιγά βράδιαζε και η νύχτα φαινόταν μαγευτική.

Η θάλασσα ήταν ήσυχη. 

Ο παππούς τότε είπε: 

«Απόψε, παιδί μου, δε θα ρίξουμε τα δίχτυα. Είναι κρίμα να στερήσουμε τη ζωή από τα ζώα του βυθού. Ας αφήσουμε τη βάρκα να μας πάει όπου θέλει». 

Ξαφνικά, εκεί που κουβέντιαζαν, ο παππούς είδε έναν ασημένιο δρόμο που ξεκινούσε από το φεγγάρι και συνέχιζε στην θάλασσα. Ο παππούς είπε: 

«Γιόκα μου, αυτός είναι ο δρόμος της αγάπης»

Η βάρκα μόλις τον άκουσε έστριψε και άρχισε να κινείται πάνω στο δρόμο της αγάπης.

Ξαφνικά, ένιωσαν έναν τρίτο άνθρωπο μέσα στη βάρκα. 

Γύρισαν και είδαν μια όμορφη νεράιδα. Στα μαλλιά της είχε μια κορδέλα από φύκια, το φόρεμά της έμοιαζε με το ουράνιο τόξο και αντί για παντόφλες φορούσε δυο γυαλιστερά κοχύλια. 

Ο γέρο ψαράς την καλωσόρισε και της πρόσφερε ψωμί, τυρί και χταπόδι.

Η νεράιδα όμως του είπε: 

«Δεν έχουμε καιρό για φαγητό. Θα ρίξουμε τα δίχτυα σε λίγο αλλά κανένα ζωντανό δεν θα κινδυνεύσει. Μην ανησυχείτε».

Συνέχισε λέγοντας ότι ο δρόμος της αγάπης δεν τελειώνει ποτέ όταν ξαφνικά ένα λαμπερό αστέρι έπεσε από τον ουρανό και χάθηκε στη θάλασσα.

Η νεράιδα ρώτησε τον Καστανούλη: 

«Είδες το αστέρι;»

«Ναι», απάντησε ο Καστανούλης.

«Έχω δει πολλά τις νύχτες που δεν έχει φεγγάρι».

«Και ξέρεις που πάνε;», ρώτησε η νεράιδα.

«Πέφτουν»,. Απάντησε ο Καστανούλης.

Εκείνη τη στιγμή έφτασαν σε ένα παράξενο μέρος.

Ξαφνικά η βάρκα έγινε μεγάλη, ο παππούς έγινε μεγάλος και τα χέρια του έδειχναν πλασμένα από μετάξι και καλοσύνη. 

Η νεράιδα είπε στον παππού να ρίξει τα δίχτυα. Αντί όμως να ψαρεύουν ψάρια, ψάρευαν λαμπερά αστέρια. Η νεράιδα πήρε τα χέρια του παππού και τα φίλησε. 

Τους εξήγησε ότι

«Καθένα από αυτά τα αστέρια ήταν κάποτε ένα δάκρυ χαράς ή λύπης. 

Επειδή όμως κανείς δεν μπορούσε να τα δει, ο Θεός αποφάσισε αυτά τα δάκρυα να γίνουν άστρα, να φωτίζουν τον ουρανό και τις όμορφες νύχτες να πέφτουν στη θάλασσα. 

Μόνο τα χέρια ενός καλού ανθρώπου μπορούν να τα φέρουν στον κόσμο. Τότε η λύπη τους σβήνει και η χαρά τους λαμποκοπά.  

Οι ψυχές των καλών ανθρώπων μπορούν να τα δουν. 

Είναι ευλογημένα, γι' αυτό όταν οι άνθρωποι τα βλέπουν να πέφτουν και προλάβουν να κάνουν μια ευχή, η ευχή τους θα πραγματοποιηθεί.»

Αυτά είπε η νεράιδα για τον θησαυρό των αστεριών. 

Έπειτα έφυγε, και ο Καστανούλης πλησίασε τον παππού του με τη σκέψη ότι θα καταλάβει καλύτερα τα λόγια της νεράιδας όταν μεγαλώσει.

Πηγή: Pathfinder.gr

Αμαζόνες και Νεράιδες (by the Watcher)

Αυτή τη φορά στη σελίδα της Νεφέλης φιλοξενούμε αυτούσιο το κείμενο του Γρηγόρη Σαμουήλ για τα θαυμαστά αυτά πλάσματα!... Αξίζει την προσοχή σας! 
Πηγή: The Watcher


Καιρός να ανοίξουμε τις πόρτες για όλους σε ένα όμορφο κήπο συναισθημάτων!

Από τις θρυλικές Αμαζόνες, στις αιθέριες Νεράιδες..

Στάλα-στάλα ρέει το ποτάμι των εμπνεύσεών... με υδάτινες αντιθέσεις.. απο το αισθητό στο ανεπαίσθητο!

Αντιθέσεις... διαφορετικές υποστάσεις ομαδο-ποιημένες.. μέσα σε διαφορετικές βάρκες που όμως πλέουν στο ίδιο ποτάμι.. το μόνο κοινό σημείο συνάντησης μεταξύ τους..

Επιθετικά δυναμικές οι Αμαζόνες.... Δυναμικά παθητικές οι Νεράϊδες..

Τα χρώματα που απουσιάζουν στο μαύρο..

Τα χρώματα που συνθέτουν το λευκό..

Χρώματα συναισθημάτων, που άλλοτε εξωτερικεύουν τη μορφή της αιθέριας Νεράϊδας μέσα σου, κι άλλοτε τη μορφή της επιβλητικής Αμαζόνας!

Οι Νεράϊδες!... κοιτάζουν μέσα στο βάθος των ματιών σου για να σου δώσουν την άδεια να τις κοιτάξεις.. γιατί μόνο εκείνες μπορούν να επιλέγουν τα μάτια στα οποία θα αποκαλυφθούν..

Οι Αμαζόνες!.. κοιτάζουν τον εξοπλισμό στην πανοπλία σου για να σου δώσουν την άδεια να πολεμήσεις μαζί τους... γιατί εκείνες μόνο μπορούν να επιλέξουν τους άξιους μαχητές..

Οι άνθρωποι ονειρεύονται στον ύπνο τους αλόγιστα και χωρίς δικαίωμα επιλογής..

Οι Νεράϊδες είναι οι ονειρευτές των ονείρων τους... γιαυτό τους ανήκουν τα όνειρα..

Οι Αμαζόνες οραματίζονται την κάθε έκβαση και υλοποιούν το όραμα της μάχης και της νίκης τους δυναμικά..

Οι άνθρωποι προσπαθούν να κλέψουν τα όνειρα μιάς Νεράϊδας... Μα η νεράϊδα τα χαρίζει μόνο σε εκείνες τις ψυχές που εκπέμπουν ό,τι τις έλκει.. απο ένστικτο... Απο τους .."κλέφτες" αφαιρούν την ματαιοδοξία να γίνουν ονειρευτές, περισώζοντας την αρμονία.. γιατι είναι για εκείνη ντροπή να της κλέψει τα όνειρα ένας κοινός θνητός!

Για την Αμαζόνα είναι ντροπή να της κλέψουν τα όπλα της, και αν συμβεί, τα διεκδικεί πίσω με τη ζωή της.. δεν επιστρέφει στον οικισμό της ζωντανή χωρίς αυτά!..

Οι Νεράϊδες ζούν στις σκέψεις μας, τρέφονται απο αυτές, γνωρίζουν τα μυστικά μας.. Έτσι μπορούν να γνωρίζουν και το κοντινό μέλλον μας..

Όχι, δεν μπορούν να επέμβουν, δεν έχουν αυτή την εξουσία, αλλά μπορούν να μεσιτεύσουν για χάρη μας, με κριτήριο πάντα το χρώμα των δικών μας συναισθημάτων... του αιθερικού μας σώματος, της αύρας μας!.. γιατί εκεί σχηματίζονται αρχικά οι εικόνες που πλησιάζουν να υλοποιηθούν.. πολλές φορές οι Νεράϊδες κάνουν "αγώνες δρόμου" άν χρειαστεί, για να βοηθήσουν ή και να διορθώσουν κάποιες εικόνες πριν γίνουν αντιληπτές στο φυσικό χώρο..

Οι Αμαζόνες και οι Νεράϊδες... απαραίτητες στη ζωή μας... για την τάξη και την αρμονία απο τη μιά, και την πίστη και την ελπίδα απο την άλλη..