Καθόμουν στο παράθυρο… κοίταζα τους περαστικούς… άλλοι περνούσαν σκυφτοί… άλλοι ήταν νευρικοί… Το βλέμμα μου κεντρίστηκε από μια παρέα μικρών παιδιών που μέσα σε όλο αυτό το χάος δεν είχαν χάσει το γέλιο τους… έπαιζαν ανέμελα… Μαζί τους παρασύρθηκα και γω… άρχισα να γελώ δίχως λόγο…
"Πόσο γλυκιά μπορεί να είναι η ζωή" αναρωτήθηκα…!
Κατέβηκα βιαστικά και πλησίασα αυτή την συντροφιά…λες και ήθελα να «κλέψω» λίγο από αυτό το όνειρο. Ένα κοριτσάκι με πήρε απ’ το χέρι… δε με ήξερε και όμως με εμπιστεύθηκε… Η έκπληξη στο πρόσωπο μου ήταν φανερή όταν κατάλαβα πως με οδηγεί σε έναν γέρο που καθόταν μόνος σ’ένα παγκάκι. Το κοριτσάκι με άφησε και σαν αστραπή εξαφανίστηκε... επέστρεψε στο παιχνίδι του.
Ο γέρος σαν με είδε κοντά του χαμογέλασε δειλά.
«Πόσο δύσκολο είναι να μην κάνεις όνειρα?» μου είπε με βραχνή φωνή.
«Μα είναι αδύνατον να μην κάνεις όνειρα…δε ζεις χωρίς όνειρα» βιάστηκα να απαντήσω.
Τότε, μου αποκρίθηκε «και όμως πλέον…ελάχιστοι ονειρεύονται…τα όνειρα είναι για τους τρελούς».
Και μια ιστορία… ένα προσωπικό παραμύθι ερχόταν να επιβεβαιώσει τα λεγόμενά του....
~~~
Κάποτε... τότε που οι νεράιδες και τα ξωτικά κυκλοφορούσαν... τότε που τα ζώα μιλούσαν και οι άνθρωποι ζούσαν ελεύθεροι, υπήρχε ένα παιδί που πάντα γελούσε και έκανε και τους άλλους να γελούν... Σκοπός της ύπαρξης του ήταν να παίρνει τη θλίψη και τα δάκρυα και να τα μετατρέπει σε γέλιο και τραγούδι. Ήταν το μόνο που μπορούσε να πλησιάσει τις νεράιδες δίχως αυτές να το μαγέψουν.
Το παιδί μεγάλωσε και έφτασε η στιγμή να αγαπήσει... όχι να ερωτευθεί απλά. Είχε δει την ομορφιά που κρύβουν οι νεράιδες, είχε γνωρίσει τη μαγεία των ξωτικών, όμως την καρδιά του κέρδισε μια απλή κοπέλα... Άλλος θα έλεγε πως αυτή η κοπέλα δεν έχει τίποτα το ιδιαίτερο... ίσως και να τον χλεύαζαν γιατί διάλεξε αυτή ενώ μπορούσε να έχει όποια νεράιδα επιθυμούσε.
Όμως για κείνον ήταν η πιο γλυκιά... Καλοσύνη σαν τη δική της δεν υπήρχε πουθενά. Του έφτανε που κάθε πρωί ξυπνούσε και την είχε αγκαλιά, που αντίκρυζε το χαμόγελο της με το φώς της αυγής... Έπαιρνε δύναμη από εκείνη για να μπορεί να συνεχίσει να δίνει χαρά.
Έκλεινε τα μάτια και ονειρευόταν δάση και θάλασσες... ονειρευόταν την ευτυχία που ζούσε γιατί δεν ήθελε να χάσει ούτε μια στιγμή.
Έφτασε όμως μια μέρα που οι άνθρωποι δεν ήταν πλέον ευτυχισμένοι με αυτά που ήδη είχαν.
Άρχισαν να ζηλεύουν τους γύρω τους, να φθονούν τις νεράιδες και τα ξωτικά. Ο πόλεμος δεν άργησε να ξεσπάσει. Όλοι μάχονταν εναντίον όλων μάλλον γιατί ο εχθρός ήταν ο ίδιος τους ο εαυτός.
Ο νέος είχε χάσει τη δύναμή του. Έβλεπε γύρω του τόσο μίσος και πίκρα και εκείνος δε μπορούσε να κάνει τίποτα…Η καλή του από τη θλίψη της αρρώστησε βαριά.
Κατέφυγε στα ξωτικά το παλικάρι αλλά αυτά του είπαν πως "οι άνθρωποι πλέον είναι καταδικασμένοι να ζούν μέσα στα δάκρυα"...
Πήγε τρέχοντας στις νεράιδες μα κι εκείνες του αποκρίθηκαν πως "τα όνειρα χάθηκαν πια και μόνο στιγμές ευτυχίας πλέον θα ζούμε".
Τα ζώα έπαψαν να μιλούν γιατί δεν άντεχαν να βλέπουν τόσο πόνο.
Το αγόρι θλιμμένο επέστρεψε στο σπίτι του... Εκεί είδε την καλή του να κοιμάται. Ο ύπνος της ήταν όμως τόσο βαθύς... δε μπορούσε να την ξυπνήσει πια! Ο νέος την πήρε αγκαλιά και άρχισε να καταράσσεται τους ανθρώπους…!!!
Δε μπορούσε να πιστέψει πως όλα είχαν μετατραπεί, εξαιτίας του εγωισμού μερικών ατόμων, σε έναν εφιάλτη.
Μια νεράιδα που άκουσε τις φωνές λυπήθηκε το αγόρι... πήγε πάνω από την κοπέλα και με την νεραιδόσκονή της την έλουσε. Η κοπέλα ξύπνησε και ήταν πιο όμορφη από ποτέ... Χρωματιστά φτερά βγήκαν στην πλάτη της και στα μαλλιά της ευωδιαστά λουλούδια... Είχε γίνει και αυτή μια νεραιδούλα.
Ο νέος έλαμψε ξανά από ευτυχία. Η νεράιδα όμως του αποκρίθηκε με γλυκιά φωνή.. «Κατάφερα να την κάνω να ζει για πάντα... όμως πρέπει να την πάρω μαζί μου... Ο κόσμος σας είναι πολύ σκληρός για μας... Θα μπορείς όμως να τη βλέπεις όταν τα δάκρυα δροσίζουν τα όνειρα σου..».
Η νεράιδα πέταξε μακριά μαζί με την κοπέλα του νέου...
Τα χρόνια πέρασαν και ο νέος γέρασε πια... τη νεραιδούλα του είχε χρόνια πλέον να τη δει.
Ίσως γιατί έπαψε να ονειρεύεται...
Ίσως γιατί έπαψε να παίρνει τα δάκρυα των ανθρώπων...!
"Τα όνειρα εξάλλου είναι για τους τρελούς…μόνο αυτοί δε ζηλεύουν μόνο αυτοί δε φθονούν..."σιγοψιθύριζε πάντα.
~~~
Είχα παρασυρθεί από τη μελωδική φωνή του γέρου που με τόση ένταση μου αφηγούταν αυτό το παραμύθι.. Μόλις άνοιξα τα μάτια μου η διπλανή θέση στο παγκάκι ήταν άδεια, υπήρχε όμως ένα γιασεμί και ένα σημείωμα που έλεγε
«Τα δάκρυα των ονείρων υπάρχουν μόνο για όσους τολμούν και αγαπούν…για όσους βάζουν την ευτυχία των άλλων πάνω από τη δική τους…σε έκανα να ονειρευτείς…το χαμόγελο σου η ανταμοιβή μου…πάω να συναντήσω τη νεραιδούλα μου…εκεί που οι νεράιδες τραγουδούν…τα ξωτικά χορεύουν…και τα ζώα σου κρατούν την πιο γλυκιά συντροφιά. Μην ξεχάσεις ποτέ…ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ…»
Το κοριτσάκι με πλησίασε…με κοίταξε με βλέμμα περιπαιχτικό και γέλασε…το όνειρο...τελείωσε!!!!
Πηγή: ♥ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΡΟΚ-ΕΝΤΕΧΝΟ♥
