Η νεράιδα των Τρικάλων

Αυτή η ιστορία μιλά για το πως πήρε το όνομα του του το χωριό Νεράιδα που βρίσκεται στα βουνά των Τρικάλων και την έλεγαν οι γιαγιάδες του χωριού στα εγγόνια τους γύρω απο τα τζάκια. Σε εμένα έφτασε κάπως έτσι. Αρχίζω λοιπόν...

Πολύ παλιά στα παλιά και ψηλά βουνά ενός χωριού που το έλεγαν Γρεβενό, τα καλοκαίρια οι βοσκοί με τις φλογέρες και τα κοπάδια τους κοιμούνταν εκεί, κάτω από τα δέντρα.

Μια νύχτα που γινόταν μέρα, λίγο πριν ο ήλιος ανατείλει ένας νεαρός βοσκός ξύπνησε από γυναικεία δροσερά γέλια και αλλόκοτα τραγούδια. Ακολουθώντας τα τραγούδια έφτασε στις κοπέλες και κρυμμένος πίσω απο ένα δέντρο τις κοίταγε και είδε πως ήταν νεράιδες.
Τραγουδούσαν και χόρευαν σε κύκλους, φορούσαν μακριά ασημόχρυσα και καταπράσινα ρούχα, είχαν μακριά μαλλιά μέχρι τους αστραγάλους και στο κεφάλι τους φορούσαν μαντήλες φτιαγμένες από φύλλα αλλά γερές. 'Ηταν πανέμορφες...
Ο βοσκός θαμπώθηκε μόλις τις είδε αλλά ξεχώρισε μια απο όλες και ένιωσε πως ερωτεύτηκε.

Νεραϊδοπαρμένος πήγε γρήγορα στο σπίτι του στο χωριό και είπε στη μάνα του.
- Είδα νεράιδες να χορεύουν ξέφρενα στο βουνό και εγώ αγαπώ μια απ'αυτές. Πώς μπορώ να την κάνω δική μου;
Και η μάνα του απάντησε:
- Εκεί που θα χορεύει πήγαινε και τράβα τη μαντήλα της και μην της τη δίνεις όσο και να στη ζητάει. Χωρίς τη μαντήλα της δε θα μπορεί να φύγει και θα μείνει για πάντα κοντά σου.

Ο βοσκός έκανε ό,τι του είπε η μητέρα του. Της πήρε το μαντήλι και αυτή τον ακολούθησε παρακαλώντας τον να της τη δώσει πίσω. Ο βοσκός δεν το έκανε. Την πήγε σπίτι του και η νεράιδα αναγκάστηκε να τον παντρευτεί αφού δεν μπορούσε αλλιώς να φύγει.

Οι μέρες περνούσαν με την όμορφη νεράιδα να ζητά κάθε μέρα το μαντήλι της.
Μετά από λίγο καιρό του γέννησε ένα παιδί χαμογελαστό σαν τον ήλιο και χλωμό σαν το φεγγάρι. Όσο το παιδί ήταν ακόμα στους πρώτους του μήνες η νεράιδα είπε στο βοσκό:
- Τώρα άντρα μου δώσε μου τη μαντήλα μου γιατί έχω το παιδί και να φύγω δεν μπορώ.
Αφού ο βοσκός την έβαλε να υποσχεθεί τρεις φορές πως δεν θα φύγει από κοντά του της το έδωσε πίσω. Τότε εκείνη το φόρεσε και ξαφνικά εξαφανίστηκε.
Ωστόσω, κάθε βράδυ η νεράιδα πήγαινε στο σπίτι στο χωριό, έμπαινε κρυφά από το παράθυρο, άλλαζε, θήλαζε και νανούριζε το μωρο της, άφηνε τα άπλυτα δίπλα στην κούνια κι έφευγε ξανα. Αυτό γινόταν για πολλές νύχτες. Μια μέρα είπε ο βοσκός στη μάνα του:
- Μάνα, το μωρό το βρίσκω καθαρό, αλλαγμένο, χορτασμένο και ήσυχο και τα άπλυτα τα ρούχα κάτω. Τα βράδια μάλλον έρχεται η καλή μου και τ’αλλάζει.
Και η μάνα του αποκρίθηκε και του λέει:
- Κρύψου στο παραθύρι και όταν μπει πάρε τη μαντήλα της ξανά και αυτή τη φορά ρίξτη στη φωτιά.

Έτσι κι έκανε.
Το βράδυ καθώς έμπαινε για να περιποιηθεί τον καρπό της ο βοσκός πήρε τη μαντήλα της και μπροστά στα μάτια της αγαπημένης του την έκαψε.
- Τώρα θα μείνεις για πάντα μαζί μου.
Όμως...κανένα ξωτικό, νεράιδα ή αερικό δεν μπορεί να μείνει για πάντα φυλακισμένο και δέσμιο...

Η νεράιδα θρηνούσε για μέρες και έκλαιγε με κραυγές μεγάλες, μένοντας μακριά από το δάσος, τις αδερφές της και τα ζώα που τόσο αγαπούσε και για τόσο καιρό ήταν ένα με αυτά.
Απελπισμένη πήγε στο κεντρικό σημείο του χωριού, τραγούδησε ένα απο τα αρχαία τραγούδια των ξωτικών και ήσυχα μετά ξεψύχησε.

Εκεί φύτρωσε ένα πλατάνι που αν ποτέ επισκεφθείτε το χωριό θα το δείτε στην τωρινή πλατεία.
Από τότε το χωριό από Γρεβενό ονομάστηκε Νεράιδα.