Το παραμύθι της Νεφέλης (β' μέρος)

Ο αντίλαλος του βουνού φώναξε το όνομα του και κείνος ξύπνησε ξαφνικά σαν από λήθαργο. Τότε μόνο θυμήθηκε τη νεραιδούλα του.  Τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα. Γύρισε το λαιμό του και άρχισε να την ψάχνει. Δεν την είδε πουθενά. Σήκωσε τα φτερά του και άρχισε να την φωνάζει δυνατά... 

- Νεραιδούλα μου....Νεραιδούλα μου..;;; .και τα μάτια του πλημμύρισαν δάκρυα... 

Αλλά η νεραιδούλα του δεν ήταν πια εκεί...

… το παραμύθι της Νεφέλης όμως δεν τελειώνει έτσι … η πραγματική αλήθεια έμεινε κρυφή και την γνωρίζουν μόνο λίγοι …εκείνοι οι λίγοι δηλαδή που γνωρίζουν τα μυστικά του σύμπαντος και τα μυστήρια που αυτό κρύβει. Είναι οι έμπιστοι και οι εχέμυθοι. Η συνέχεια λοιπόν του παραμυθιού έμεινε μυστική γιατί έπρεπε πλέον να προφυλαχθεί η Νεφέλη απʼ όλα αυτά τα κακά και τα άσχημα που κρύβουν οι ψυχές των ανθρώπων … να προφυλαχθεί και να ζήσει ευτυχισμένη και χαρούμενη … και αυτή την υποχρέωση την επωμίστηκε το Σύμπαν με την βοήθεια των γλυκών νεράιδων που ανέλαβαν την προστασία της μικρής Νεφέλης.

Τώρα εύλογα θα με ρωτήσετε… και εγώ που ξέρω τι συνέβη;

Το έμαθα μόνο και μόνο για να σας το μεταφέρω, γιατί όλους εσάς εδώ σας εμπιστεύονται αυτοί που κατέχουν τα μυστικά του σύμπαντος και θέλουν να μάθετε την αλήθεια, επειδή γνωρίζουν τις ευαίσθητες ψυχές σας και δεν θέλουν να είστε στεναχωρημένοι, νομίζοντας ότι η Νεφέλη χάθηκε… γιατί όχι, η Νεφέλη δεν χάθηκε.

Το τι συνέβη λοιπόν μου το είπε ένα απόγευμα το λουλουδάκι μου την ώρα που του μιλούσα ποτίζοντας το... όταν το ποτίζω ξέρετε, σχεδόν πάντα του μιλάω, του λέω πόσο όμορφο είναι, πόσο μεγάλωσε, τι όμορφο φύλλωμα έχει, του χαϊδεύω τα φυλλαράκια του παρατηρώντας τις σταγόνες του νερού επάνω σʼ αυτά, του χαϊδεύω το εύθραυστο κορμάκι του, τακτοποιώντας το χώμα του στην όμορφη γλαστρίτσα μέσα στην οποία κατοικεί.

Προχθές λοιπόν ενώ του μιλούσα ποτίζοντας το, ξαφνικά ένιωσα την φωνούλα του να μου λέει : 

«Σε νιώθω στεναχωρημένο …ξέρω …ξέρω, φταίει το παραμύθι της Νεφέλης που διάβασες …μην στεναχωριέσαι όμως δεν τελειώνει έτσι η ιστορία … δεν θα μπορούσε να τελειώνει έτσι η ιστορία».

«Και εσύ που το ξέρεις» …σκέφτηκα απευθυνόμενη στον «χαμαιλέοντα» μου (γιατί το λουλουδάκι μου είναι ένας όμορφος και ανθισμένος χαμαιλέοντας).

«Εμένα…» μου απάντησε «… μου το είπανε τα ψάρια των θαλασσών και των ωκεανών, γιατί να ξέρεις ότι όλο το φυτικό βασίλειο της Γης επικοινωνεί με κάθε ζωντανό όν που την κατοικεί, που το μάθανε από τις γοργόνες, γιατί τα ψάρια μιλούνε με τις γοργόνες, που το μάθανε από την Σελήνη, γιατί οι γοργόνες μιλούν με την Σελήνη, που με την σειρά της το έμαθε από τα αστέρια, γιατί η Σελήνη μιλάει με τα αστέρια , που και αυτά με την σειρά τους το μάθανε από τις γλυκές νεράιδες που φυλάνε πια την Νεφέλη, γιατί τα αστέρια όπως σίγουρα θα ξέρεις μιλούνε με τις γλυκές νεράιδες»… έτσι μου είπε ο «χαμαιλέων» μου… αλήθεια σας λέω, θέλω να με πιστέψετε…. και συνέχισε … «με την υποχρέωση να το μεταφέρεις αυτούσιο σε όλα τα παιδιά που συναντώνται στους κύκλους των νεράιδων και που θα στεναχωρήθηκαν και αυτών οι ευαίσθητες καρδούλες τους διαβάζοντας το παραμύθι και νομίζοντας ότι η Νεφέλη χάθηκε… αλλά μόνο ως εκεί … όχι παραέξω από τον «κύκλο» … μου το υπόσχεσαι;;;»… με ρώτησε ο «χαμαιλέων» μου… «σου το υπόσχομαι» του απάντησα … και μου διηγήθηκε την συνέχεια όπως ακριβώς σας την μεταφέρω … αλλά με την υποχρέωση όμως ότι ούτε και εσείς θα την πείτε παραέξω … για να μείνει για πάντα προφυλαγμένη από κάθε κακό και πάντα χαρούμενη και ευτυχισμένη η μικρή μας η Νεφέλη … εντάξει;;; … 

....θα είναι ας πούμε το κοινό μας μυστικό!

«Το παραμύθι λοιπόν»… άρχισε να μου αφηγείται το λουλουδάκι μου …«σταματάει την χρονική στιγμή που ο αετός ακούγοντας το όνομα του από τον αντίλαλο του βουνού, ξυπνάει σαν από λήθαργο και θυμάται την νεραϊδούλα του. Ψάχνει ολόγυρα να την βρει μα δεν την βλέπει πουθενά. Σηκώνει τότε τα φτερά του και φωνάζει δυνατά : 

«-Νεραϊδούλα μου....Νεραϊδούλα μου..;;;» και τα μάτια του πλημμυρίζουν δάκρυα.

Η νεραϊδούλα του δεν ήταν πια εκεί!

Τι όμως συνέβη εν τω μεταξύ στην Νεφέλη;;;;

Η Νεφέλη, ενώ ο αετός ανέβαινε όλο και ψηλότερα προς τις αγαπημένες του κορφές των βουνών, άρχισε να παγώνει και δεν μπορούσε να ανασάνει … αισθανόταν το αίμα της να μην τροφοδοτεί το κορμάκι της, νιώθοντας έτσι ακριβώς όπως ένιωθε και τότε που προσπαθούσε να πλησιάσει τον αγαπημένο της Ήλιο, μόνο που τότε το κορμάκι της καιγόταν από την ζέστη που εξέπεμπε ο αγαπημένος της, ενώ τώρα το κορμάκι της πάγωνε, και όλο πάγωνε περισσότερο όσο ο αετός ανέβαινε ψηλότερα. Από τα όμορφα ματάκια της δύο δάκρυα ξεπρόβαλαν δειλά – δειλά μα δεν πρόλαβαν να κυλήσουν στο προσωπάκι της γιατί πάγωσαν αμέσως επάνω στα χλωμά μαγουλάκια της και έγιναν δύο μαργαριταρένιοι σταλακτίτες. Από το κρύο τα δακτυλάκια της πάγωσαν και άρχισε να μην τα αισθάνεται, και έτσι όπως κρατιόταν απελπισμένα κάτω από την φτερούγα του αγαπημένου της αετού, ξαφνικά και χωρίς να το καταλάβει, άνοιξαν και η Νεφέλη βρέθηκε να πέφτει στο κενό.

Έπεφτε η Νεφέλη λιπόθυμη από ψηλά, από πολύ ψηλά, μα τα αστέρια που δεν είχαν ακόμα εμφανιστεί στον ουρανό, είχαν δει το συμβάν και ξεπρόβαλαν διακριτικά απλώνοντας ανάμεσα τους τον απαλό ιστό που είχε υφάνει από τα όνειρα των παιδιών η πλανεύτρα αράχνη και με τον οποίο αιχμαλώτιζε τις επιθυμίες των ονείρων τους και τις πραγματοποιούσε.

Απλώθηκε λοιπόν ο ιστός σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του ουρανού και σε όλα τα επίπεδα του, παντού απʼ όπου έπεφτε η Νεφέλη, ανακόπτοντας έτσι σταδιακά την πτώση της μέχρις ότου κατέληξε η Νεφέλη να σταματήσει απαλά επάνω σ' ένα λευκό σύννεφο. Έμεινε εκεί λιπόθυμη για αρκετές ώρες μέχρι ότου άρχισε να νιώθει μια γλυκιά ζεστασιά να πλημμυρίζει το παγωμένο της κορμί. Σιγά – σιγά άρχισε να αισθάνεται τα μέλη του σώματος της ενώ μια υπέροχη μελωδία έφτανε στα μυτερά αυτάκια της. Άνοιξε τα όμορφα ματάκια της και Φως γέμισε το «είναι» της. 

Λευκό καθάριο Φως που όμοιο του δεν είχε ξαναδεί ποτέ στην ζωή της, και που στο κέντρο του διακρινόταν μια αιθέρια μορφή. Δεν ήταν ακριβώς από ύλη αλλά σαν να είχε δημιουργηθεί από το ίδιο το Φως που την περιέβαλε. Κοιτάζοντας την μορφή ένιωσε μια σιγουριά να την κατακλύζει και μια περίεργη αίσθηση πλημμύρισε την καρδιά της. Τότε η μορφή λες και είχε με κάποιον τρόπο διαβάσει την σκέψη της, μίλησε με μια φωνή που είχε τέτοια γλύκα και απόπνεε τέτοια ζεστασιά που όμοια της δεν είχε ξανανιώσει η Νεφέλη.

«Καλώς ήρθες κοντά μου Νεφέλη» είπε η αιθέρια μορφή (...που ας την αποκαλούμε προσωρινά «Φώς»)… μόνο που η νεραϊδούλα δεν την άκουσε με τα αυτάκια της αλλά με όλες τις της αισθήσεις, γιατί η μορφή δεν μιλούσε με τον τρόπο που εσείς οι άνθρωποι γνωρίζεται .

«Σε περίμενα Νεφέλη και να που επιτέλους ήρθες», άκουσε η Νεφέλη μέσα από το σώμα της, που σαν ηχείο μετέφερε την «φωνή» από το «Φως» στα μικρά μυτερά αυτάκια της!

«Ποιός είσαι;;;» ρώτησε έκπληκτη η Νεφέλη.

«Δεν χρειάζεται καλή μου να μου μιλάς με λέξεις, γιατί μπορώ και ακούω την ψυχή σου» απήντησε το «Φως» και συνέχισε… «αρκεί να την αφήσεις ελεύθερη να εκφράσει αυτό που σκέφτεσαι και εγώ θα την ακούσω… την άκουγα χρόνια και χρόνια τώρα και σε περίμενα να έρθεις… εδώ στους Ουρανούς μέσα σʼ αυτό το καθάριο σύννεφο»

«Μα γιατί δεν μου λες ποιος είσαι … πως σε λένε» σκέφτηκε πλέον η Νεφέλη και ένιωσε τόσο όμορφα που μπορούσε και συνεννοούταν με αυτόν τον πρωτόγνωρο για εκείνη τρόπο με την αιθέρια μορφή.

«Είμαι... η αδελφή ψυχή σου» της απήντησε τότε το «Φως»… « και με λένε… Αγάπη»

Η Νεφέλη σαστισμένη κοίταζε προς το μέρος της μορφής που σιγά – σιγά άρχισε να σχηματοποιείται παίρνοντας την μορφή ενός όμορφου νέου, μόνο που όπως είπαμε και προηγουμένως δεν ήταν φτιαγμένος από ύλη αλλά από Φως, και πίσω, στην πλάτη του, άνοιγαν ένα ζευγάρι τεράστια φτερά που όμοια τους δεν είχε ξαναδεί η Νεφέλη.

«Έλα κοντά μου Αγάπη» σκέφτηκε η Νεφέλη «και πάρε με στην αγκαλιά σου γιατί κρυώνω και πονάω πολύ» και πριν προλάβει να ολοκληρώσει την σκέψη της ήδη βρισκόταν μέσα σʼ αυτήν στην ζεστή αγκαλιά. 

Δεν είχε ξανανιώσει ποτέ έτσι η νεραϊδούλα μας, ούτε όταν την υπνώτιζε ο Ήλιος με την ζεστασιά του γιατί σαν την ζεστασιά αυτής της αγκάλης δεν υπήρχε όμοια της σʼ όλη την πλάση, ούτε όταν γαντζωμένη στη ράχη του αετού της έκανε μικρές όμορφες βόλτες και έβλεπε τον κόσμο από ψηλά… αυτό που ένιωθε τώρα μέσα στην αγκαλιά της Αγάπης, ήταν πρωτόγνωρο… επιτέλους η Νεφέλη είχε βρει αυτό που ζητούσε… την αδελφή ψυχή της και ένιωθε τόσο ευτυχισμένη που με αυτές τις σκέψεις αποκοιμήθηκε γλυκά.

Αυτή η ζεστή αγκαλιά γιάτρεψε με τον καιρό τις πληγές της Νεφέλης.

Μέχρι και τα καμένα φτεράκια της μπόρεσαν και ξαναβγήκαν και αυτή τη φορά τα χρώματα τους είχαν ξεπεράσει ακόμα και αυτά τα χρώματα του ουράνιου τόξου, και η Νεφέλη έλαμπε πιο όμορφη από ποτέ.

Όλα τα λουλούδια και τα ζωάκια του δάσους ήταν πια τόσο χαρούμενα που η Νεφέλη είχε επιτέλους βρει την Αγάπη της. Δεν ήταν πια κοντά τους όπως παλιά, όμως την αισθάνονταν συνέχεια δίπλα τους , γιατί η Νεφέλη είχε μάθει από την Αγάπη να βρίσκεται παντού σʼ όλη την πλάση και ας κατοικούσε πια μόνιμα σε ένα λευκό όμορφο συννεφάκι… και εκεί μέσα σʼ αυτό το λευκό όμορφο συννεφάκι, μέσα σʼ αυτή την ζεστή αγκαλιά που δεν την άφησε ποτέ πια μόνη της η Νεφέλη ζει και θα ζει για πολλά ακόμα χρόνια ευτυχισμένη». 

«Έτσι λοιπόν τελειώνει η ιστορία» ...μου ψιθύρισε το λουλουδάκι μου και μετά σιώπησε, ίσως επειδή κατάλαβε ότι είχε φύγει πια από καρδιά μου η λύπη και η στεναχώρια για την μικρή νεραϊδούλα που την έλεγαν Νεφέλη, με τα καστανόξανθα μαλλιά και τα μεγάλα εκφραστικά πράσινα μάτια.

Έτσι και εγώ με την σειρά μου σας λέω πως έτσι τελειώνει το παραμύθι της Νεφέλης ...αλλά σας παρακαλώ ...μην το πείτε σε κανέναν άλλο έξω από εδώ… 

...κρατήστε το ΜΥΣΤΙΚΟ!

(Πηγή: Νεραϊδόκυκλος)